De hulpverlener in beeld

Een verhaal vanuit de praktijk

‘Op een reguliere gevangenisafdeling kwam een nieuwe inkomst binnen, niets nieuws onder de zon. Eenmaal op de afdeling bleek dit een man te zijn met ernstige psychiatrische problemen. Zo vertelde hij tijdens een intakegesprek met zijn mentor dat hij graag kelen dichtknijpt voor de lol, hij zei daar een kick van te krijgen. Toen hij dat zei, had hij een ijzingwekkende kilte in zijn stem, ik kreeg er een heel naar onderbuik gevoel van. Hij was erg intimiderend richting personeel en medegedetineerden. Zonder enige emotie gaf hij aan hoeveel plezier hij beleefde aan het vermoorden van mensen. Normaliter wordt een nieuwe inkomst gesproken door een psycholoog en eventueel psychiater. Omdat de veiligheid op de afdeling niet meer gewaarborgd kon worden, hebben we hem direct in de isoleercel geplaatst. Dit wel in overleg met het betreffende afdelingshoofd en de directie. Verder is er een spoedoverplaatsing in werking gezet, om hem zo snel mogelijk naar een passende PI te krijgen. Hij is overgeplaatst naar een Penitentiair Psychiatrisch Centrum (PPC).

Wat de dwang in dit verhaal is? Alles is voor hem besloten, er is zonder enig overleg met hem besloten dat hij als eerste naar de isoleercel ging en daarna overgeplaatst naar een PPC. Daar hebben ze gekwalificeerd personeel rondlopen die met mensen om kunnen gaan met deze stoornissen en het belangrijkste, de veiligheid is er daar ook voor ingericht.

Wij hebben gekozen voor de veiligheid van de groep en zijn daarom tot dit besluit gekomen. De groep woog het zwaarst voor ons en om hun veiligheid te waarborgen, moest deze ene persoon weg’.

Karin van der Heide