Boek Recensie: Veroordeeld

‘’‘Wanneer word je een moordenaar? Hoe kan het zo ver komen? In Veroordeeld geeft Humphrey Ludwig een schokkende inkijk in de psyche van een moordenaar.
Humphrey verliest al op jonge leeftijd zijn vader, een oorlogsveteraan, en groeit op als rebelse straatjongen. Hij trouwt met de burgerlijke Anita; het is een gewelddadig en pervers huwelijk. Depressief vindt hij troost bij een jeugdvriendin, terwijl Anita vereenzaamd en labiel in buitenechtelijke affaires vlucht. De relatie escaleert, met de gruwelijke moord op Anita als dieptepunt.
Humphrey belandt in de gevangenis, waar hij tot inkeer komt. In een tbs-kliniek ontmoet hij zijn therapeute Marina, met wie hij een ongelijkwaardige verhouding krijgt, die tijdens een proefverlof een grimmige wending neemt. De bizarre situatie die daarna ontstaat, reikt tot ver buiten de muren van de tbs-kliniek.’’ (Nieuw Amsterdam)

Ik heb dit boek gekozen voor de boekbespreking omdat Humphrey Ludwig in dit boek verschillende zaken belicht vanuit zijn eigen perspectief. Ook beschrijft hij gedetailleerd zijn eigen gedachtegang voorafgaand aan het delict dat hij heeft gepleegd, een delict waarvoor hij in totaal negen jaar gevangenisstraf en TBS heeft gekregen.

Het boek bestaat uit twee delen. In het eerste gedeelte wordt Ludwig’s levensverhaal afgewisselde met een gedetailleerde beschrijving van de dag van de moord. Hij geeft een eerlijk en keihard beeld van de periode uit zijn leven rondom de moord. Het tweede gedeelte geeft een weergave van Ludwig’s mening over en beleving van zijn tijd in een de gevangenis en later in een TBS kliniek. In dit boek komt Humphrey Ludwig op mij over als een man die zich erg bewust is van de dingen die hij heeft gedaan en die zich ook bewust is van hoe beïnvloedbaar hij en dit boek kunnen zijn voor anderen.

In dit boek wordt door onder andere het Pieter Baan Centrum een ‘diagnose’ afgegeven. Ludwig zegt hierover het volgende: ‘’De gewelddadige, haatdragende, wraakzuchtige en egoïstische testosteronjunk die ik werkelijk ben zien ze niet […] in plaats daarvan zien de ‘deskundigen’ een zachtaardige, niet-agressieve en onzekere jongeman die zwaar is getraumatiseerd door zijn ongelukkige en liefdeloze jeugd.’’ ‘’Ik ben zeer narcistisch, zeer intelligent en zeer arrogant is hun oordeel.’’ In het boek laat hij duidelijk naar voren komen dat hij het niet eens is met hun diagnose en dat hij denkt hen om de tuin te kunnen leiden. Hij wordt neergezet als slachtoffer en maakt hier bewust gebruik van.

Ludwig zegt over dit boek het volgende: ‘’Met name het eerste deel van het boek is een antwoord op de verheerlijking van geweld, een aanklacht tegen geweldsverheerlijking. […] Ik wil laten zien hoe lelijk het is.’’ Het doel hiervan zou zijn om potentiele daders op andere gedachten te brengen. Toch is dit naar mijn mening niet een boek dat potentiële daders zou moeten weerhouden. Er wordt zeer gedetailleerd ingegaan op het moment van de moord, iets wat voor potentiële daders ook een trigger zou kunnen zijn, verlangen kan oproepen. Net als dat Luwdig’s opmerking over zijn tijd in gevangenissen en de TBS kliniek potentiële daders niet echt zou weerhouden. ‘’Het zitten stelt niet zo veel voor eerlijkgezegd…’’

Mijn verwachtingen van dit boek, dat het dieper in zou gaan op de gang van zaken binnen een gesloten setting, is helaas niet waargemaakt. Het is meer ‘een boek over moord’ en eigenlijk alleen maar geschreven vanuit de beleving van Ludwig. Dit neemt niet weg dat het boek de lezer boeit.

Klik hier voor beeldmateriaal